İslam'a göre en büyük günahlardan biri
'şirk'tir. Yani Allah'a ortak koşmak. Ama nüfusunun çoğunluğu müslüman! olan
ülkemize bakıyorum, herkes şirkin doruklarında geziyor.
Tanrının görevlerini görev edinen
insanlar var. Tanrı yerine yargılayan, karar veren ve ceza kesen insanlar.
Tanrıya inisiyatif kullanma hakkı bile vermiyorlar. Belki Tanrı'nın
bağışlayacağı günahlar için onlar kesin hüküm verip, cehennemlik olduğuna karar
veriyorlar.
Hayatı boyunca başını secdeden kaldırmamış
insanlar tanıyorum ben; buna rağmen etrafına kötülük saçan, hayvanlara eziyet
eden, zinadan kaçmayan, kul hakkından korkmayan, kalp kırmaktan geri kalmayan,
kalbinde sevgi taşımayan dini bütün müslümanlar!... Bir o kadar da başı secdeye
gitmemiş insanlar tanıyorum; etrafına iyilik saçan, kimseye zararı dokunmayan,
merhametli, insanlara ve hayvanlara yardım eden, kalp kırmaktan korkan ve sevgi
dolu günahkarlar!...
Şimdi neye göre karar vereceğiz? Daha
doğrusu niye biz karar veriyoruz? Neden cezayı da ödülü de Yaradan'a
bırakmıyoruz? Neden hep kendimiz gibi olmayan insanları kabullenemiyor,
sevemiyor ve ötekileştiriyoruz? Neden kendimiz cenneti garantilemiş! gibi
başkalarının sevabıyla günahıyla ilgileniyoruz?
Avrupalıların çok güzel bir sözü var;
Herkes kendi kapısının önünü süpürse, dünya tertemiz bir yer olur. Ne kadar
doğru değil mi? Herkes önce kendi kalbini, ruhunu temizlese, hayat daha güzel,
dünya daha yaşanılabilir bir yer olmaz mı?
Bırakalım Tanrıcılık oynamayı! Bırakalım
kimin cehennemlik kimin cennetlik olduğuna Yaradan karar versin...
Ayşen YARDIM
